12.6.11

μήπως ήρθε η ώρα...;

... να βγω λίγο από το μικρόκοσμό μου;

Μήπως πρέπει να δω όσα γίνονται ως ευκαιρία;

Τώρα ακούω δεκαπέντε ειδήσεις από τις οποίες οι δεκατρείς κόμμα επτά είναι άσχημες (μη με ρωτάτε πώς γίνεται - η μέτρηση βασίζεται σε πραγματικά αυθαίρετα στοιχεία)
Μία κόμμα εικοσιεπτά ειδήσεις είναι αδιάφορες.

Περισσεύουν μηδέν κόμμα μηδέν τρεις ειδήσεις στις δεκαπέντε που είναι αισιόδοξες. Δηλαδή περίπου 0,2% (το γράφω έτσι για τους οπτικούς τύπους)

Λοιπόν, δε θυμάμαι καμία από αυτές. Περίεργο δεν είναι; Δε θα έπρεπε να κρέμομαι από αυτά τα λίγα καλά νέα για να φτιάξω τη βιασμένη μου ψυχολογία; (όχι τη δική μου στην πραγματικότητα - εγώ είμαι αισιόδοξος άνθρωπος)

Λέω, μήπως, να φτιάξω δικά μου νέα, καλά, τόσο καλά που να μπορώ να τα πω και σε άλλους και να χαρούμε όλοι μαζί;



Αλλά δεν έχουμε όλοι τη δυνατότητα να παράγουμε νέα. Όχι μόνοι μας τουλάχιστον - και όχι καθισμένοι στο laptop (ατυχές, εγώ είμαι desktop τύπος - χαχ, κοίτα να δεις που οι παραδοσιακοί τύποι σήμέρα είναι αυτοί που προτιμούν τα desktop από τα laptop - πραγματικά νιώθω πως βιώνω χάσμα γενεών)

Μόνοι μας μπορούμε μόνο να αναπαράγουμε νέα. Εκτός αν είμαστε celebrities. Ή πολιτικοί. Ή δημοσιογράφοι. Εγώ πάλι ένας τραπεζικός υπάλληλος είμαι - το λέω και κοκκινίζω. Αν ήμουν celebrity  θα μπορούσα στείλω κάτι στο twitter και να το μάθει και η κουτσή Μαρία. Με 8 followers όμως πού να πάω;
Αν ήμουν πολιτικός θα μπορούσα να βγώ από το σακάκι/ταγέρ μου και να με κοιτάξω από μακριά και να συνειδητοποιήσω πως αυτό που κάνω δεν είναι επάγγελμα καριέρας για να φυλάω τα νώτα μου - ξέρεις, μπορεί να έβγαινα να πω καμιά αλήθεια και μετά να παραιτιόμουν. Αυτό ναι, θα ήταν είδηση.
Ή πάλι, αν ήμουν δημοσιογράφος, θα μπορούσα να επιλέξω να πω την αλήθεια που ήδη ξέρω. Σϊγουρα η δημοσιογραφία είναι επάγγελμα καριέρας, αλλά από πότε κατάφερε η υπόσχεση της καριέρας να πνίξει όλες τις συνειδήσεις; Όχι, ίσως να μην έλεγα την αλήθεια που ήδη ξέρω αν ήμουν δημοσιογράφος. Μπορεί απλά να μην έδινα ψεύτικες ειδήσεις, ή κατευθυνόμενες, ή "παραποιημένες". Κι αυτό καλό νέο θα ήταν.
Ή ίσως είμαι απλά αφελής να νομίζω πως τα πράγματα είναι έτσι όπως τα γράφω. Δε βασανίστηκα ντε και πολύ να τα σκεφτώ αυτά. Μήπως δεν έχω κάποιον να μου ανοίξει το μυαλό; Να με ταρακουνήσει; Κάποιον μεγάλο, κάποιον σπουδαίο που θα πει κάτι έξυπνο και θα με αλλάξει;
Τίποτα;;;;
Μήπως ξεμείναμε από σπουδαίους;

Αλλά εγώ είμαι αυτό που είμαι και τίποτα άλλο. Μηχανή χώνευσης πληροφοριών, τέτοιων που, αν δεν ήμουν αισιόδοξος, θα μου είχαν προκαλέσει έλκος κατ' ελάχιστον.

Και λέω, μήπως αδικώ τον εαυτό μου;
Μήπως μένω στα μικρά;

Μπορεί να μην έχω τη δυνατότητα να παράγω νέα αλλά έχω τη δυνατότητα να παράγω συμπεριφορά. (να παραγάγω; ίσως, πάντα με μπέρδευε αυτό το ρήμα - να παράξω;;; θεέ μου, ελπίζω όχι)

Ναι, να παράγξω συμπεριφορά!!! (κανένας τριτοδεσμίτης ρε παιδιά - χεχ τελικά εκεί νιώθω το χάσμα γενεών - κανένας θεωρητική κατεύθυνση εννοούσα)

Να σε δω στα μάτια. Κι εσύ να μην τα αποστρέψεις. Άσε με να δω αν είναι θλιμμένα. Δεν πειράζει. όσο πιο θλιμμένα τόσο πιο οικεία φαίνονται σε μας τους αισιόδοξους. Κι αν τα δω θλιμμένα, να σου δωσω ένα τσιγάρο. Δε χρειάζεται να σε ρωτήσω γιατί. Φρόντισε μόνο να έχεις αναπτήρα γιατί τους χάνω - και κάνε ένα τσιγάρο μαζί μου. Έτσι. Κι αν πάλι δεν τα δω θλιμμένα, πάλι να κάτσω να τα κοιτάζω. Για να παίρνω θάρρος. Όχι για μένα, για τους απαισιόδοξους, να φορτώσω ενέργεια. Και πάλι να σε κεράσω κι ένα τσιγάρο με την καρδιά μου. Μόνο αν δεν καπνίζεις έχασες. Αν δεν κάνουμε τσιγάρο θα πρέπει να σου μιλήσω - και δεν είμαι καλός στα λόγια τα σοβαρά - εκτός αν αφορούν τον Ολυμπιακό. Να κάνουμε το τσιγάρο, κι αν θες φεύγοντας πες μου και τ' όνομά σου. Ή αν σε ξέρω ήδη, να μου το θυμίσεις, γιατί ξεχνάω πολλά τελευταία.

Να σε αφήσω να περάσεις το δρόμο.
Κι ας χαζεύεις. Κι ας μιλάς στο κινητό. Κι ας κορνάρει ο πίσω. Πιο σημαντικό είναι να περάσεις εσύ το δρόμο, παρά να φτάσω στη δουλειά δεκαεννιά δευτερόλεπτα νωρίτερα. Κι ας γκρινιάξει το αφεντικό. Κι αυτό θλιμμένο μπορεί να είναι. Θα το κεράσω τσιγάρο και θα τα βρούμε. Να τον περάσεις το δρόμο. Κι αν πάει κανείς άλλος να περάσει να του ζητήσω να περιμένει.Για σένα. Όχι για μένα.  Μπορεί να κοιτάς κανένα φυτό στο μπαλκόνι του πρώτου. Μπορεί να τσακώνεσαι με τη μαμά γιατί το νυφικό σου το θέλεις απλό. Μπορεί να σκέφτεσαι αν θα βρέξει. Μπορεί απλά να περπατάς για να περάσεις. Μπορεί να θες να με δοκιμάσεις, αν θα σε αφήσω να περάσεις. Να σε αφήσω. Κι αν το θες, περνώντας απέναντι, πες μου και τ' όνομά σου. Εκτός αν σε ξέρω ήδη.

Να μη σε φοβηθώ.
Ούτε όταν θα κάτσεις δίπλα μου στο λεωφορείο και θα με στριμώξεις. Ούτε όταν θα μου μιλήσεις σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω. Να σου σκάσω ένα χαμόγελο. Μπορεί κι εσύ να κάνεις λίγο πιο κει να βολευτώ καλύτερα. Ή να νιώσεις εσύ ότι μπορείς να βολευτείς καλύτερα. Γενικώς. Να μη σε φοβηθώ, ακόμα κι αν μιλάς πολύ δυνατά. Ακόμα κι αν είσαι δεκάξι και καβαλάς μηχανάκι. Ακόμα κι αν είσαι εβδομήντα και έχεις γίνει λιγότερο σοφός απ' ότι θα ήθελες.Ακόμα κι αν δε σου αρέσουν οι αριθμοί. Ένα χαμόγελο. Ίσως γλυκάνεις κι εσύ λίγο. Και μέχρι να σβήσω το χαμόγελο απ' τα χείλη, να μου πεις και τ' όνομά σου.

Να σε καταλάβω.
Να καταλάβω γιατί βγαίνεις στους δρόμους ενώ εγώ ψάχνω στο internet να δω με πόσους είσαι. Ή να καταλάβω γιατί ψάχνεις στο internet να δεις με πόσους άλλους βγήκα εγώ στο δρόμο. Να καταλάβω γιατί δε με κοιτάς στα μάτια. Ή γιατί δε με άφησες να περάσω το δρόμο. Ή γιατί με φοβάσαι. Να καταλάβω ακόμα και το γιατί δε με καταλαβαίνεις. Να καταλάβω γιατί πας παντού με το ποδήλατο, ακόμα κι αν είναι ανηφόρα. Ή γιατί στέκεσαι πάντα κοντά στο παράθυρο στο μετρό και κοιτάς έξω.Ή γιατί προτιμάς τον Καρρά από το Δεληβοριά.  Να καταλάβω το λόγο για τον οποίο πρέπει να μπω στη διαδικασία να σε καταλάβω. Και εκεί κάπου στη διαδικασία, αν καταλάβεις ότι προσπαθώ να σε καταλάβω (ακόμα κι αν δεν τα καταφέρνω) ξέρεις τι να κάνεις.

Να ενωθώ μαζί σου.
Στη διαδήλωση να φωνάξουμε μαζί. Στο πεζοδρόμιο να περιμένουμε μαζί να ανάψει το φανάρι. Στην ουρά στο σούπερ μάρκετ να γελάσουμε μαζί με την κυρία που μετράει τα μονόλεπτα τρεις φορές πριν τα δώσει. Να την καταλάβουμε μαζί. Στο τηλέφωνο να στενοχωρηθούμε μαζί που χώρισες. Στο ποτό να χαρούμε μαζί που περιμένεις παιδί. Στο κρεβάτι να σου δώσω ένα φιλί στο μέτωπο και να καταλάβουμε μαζί τι εννοώ. Να αρπάξουμε μαζί την ευκαιρία. Ίσως να μη χρειάζεται να μου πεις και τ' όνομά σου τότε.

Δε θα το πει κανείς. Εκτός αν είσαι celebrity και το γράψεις στο twitter. Δε θα το μάθει κανείς. Δε θα αλλάξει τίποτα. Αλλά θα κοιμάμαι πιο καλά. Και θα ξέρω πως δεν είμαι αισόδοξος απλά από τη φύση μου. Αλλά από τα ονόματα που θα έχω μαζέψει σε μια μέρα.

Να με πεις αφελή, ρομαντικό, μελοδραματικό, βαρετό. Και να το εννοείς. Για να μπορέσεις να με δεις μετά στα μάτια. Και να με κεράσεις κι ένα τσιγάρο.

Πάντως, αυτή είναι η δική μου ευκαιρία - αυτό μπορώ να κάνω - και θα το κάνω. Ήρθε η ώρα να πάρω το μικρόκοσμό μου στα χέρια μου. Κι αν δεν τα καταφέρω να με δείξεις με το δάχτυλο. Ξεχνάω πολλά τελευταία. Αλλά να με καταλάβεις. Εμείς οι αισιόδοξοι είμαστε όλο όνειρα. Σαν τη νέα γενιά - που θεωρητικά είμαι εγώ. (χαχα τελικά αυτό είναι το μεγαλύτερο χάσμα γενεών που νιώθω, κι είναι εσωτερικό: δεν ξέρω ακριβώς σε ποιά γενιά ανήκω!)

2 σχόλια:

  1. Ωραία μας τα γράφεις κύριε Αισιόδοξε!
    Καλή επιτυχία στο νέο σου blog!
    Δίδυμος εσύ στο ζώδιο, Διδυμάκι και αυτό!
    Να σας χαιρόμαστε και τους δύο!
    Να μας δίνετε έμπνευση και τροφή για σκέψη!
    Ευχές από μια άλλη Δίδυμο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπράβο φίλε...Συνέχισε έτσι...Καλή επιτυχία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή