28.6.11

η επίκληση του πεπρωμένου...

... είναι για μένα μια απόλυτη υπεκφυγή. Γι 'αυτό και δεν πιστεύω σε αυτό. Δεν υπάρχει ειμαρμένη. Δεν μπορώ να αρκεστώ σε αυτό το μερίδιο που μου αναλογεί, άκριτα και αβασάνιστα. Ίσως είναι γιατί είμαι πιο αισιόδοξος τύπος. Ίσως γιατί είμαι περισσότερο ορθολογιστής από το μέσο όρο. Πιθανότερα όμως, γιατί είμαι εγωιστής.

Δεν είμαι διατεθειμένος να αποδεχτώ πως δεν έχω την πλήρη ευθύνη των πράξεών μου και των συνεπειών τους. Νιώθω σαν να ακυρώνω τον εαυτό μου. Σαν να παραδέχομαι πως, όποια απόφαση κι αν πάρω στη ζωή μου, δε θα έχει καμία πραγματική επιρροή στο πώς αυτή θα εξελιχθεί. Σαν να ζω ερήμην μου.

Απλά λέω πως καταρρίπτεται η έννοια της επιλογής. Της δικής μου επιλογής. Της επιλογής που θα κάνω όταν είμαι δέκα, είκοσι ή τριάντα ετών, βασισμένος στα όσα έχω ζήσει τα προηγούμενα εννιά, δεκαεννιά ή εικοσιεννιά χρόνια. Της επιλογής που γίνεται συνειδητά, ασυνείδητα ή υποσυνείδητα. Της επιλογής που γίνεται βεβιασμένα ή μετά από σκέψη. Της επιλογής ανάμεσα σε πολλά ή ανάμεσα σε δύο. Ακόμα και της επιλογής που είναι μονόδρομος, παρόλο που δεν πιστεύω πως υπάρχουν  πολλές τέτοιες. Δε βρίσκω τι νόημα θα είχε η ζωή μου αν δεν ένιωθα αυτή την ελευθερία, να τα κάνω μούσκεμα μόνο και μόνο επειδή το επέλεξα.

Το βλέπω πολύ ξεκάθαρα μπροστά μου, σε αγάπησα γιατί ήταν τυχερό, όχι γιατί ήταν μοιραίο. Γίναμε φίλοι γιατί το επιλέξαμε, όχι γιατί ήταν προαποφασισμένο. Έχασα το χαρτί με το τηλέφωνό σου γιατί ήμουν άτυχος, όχι γιατί δεν ήταν γραφτό να ξαναμιλήσουμε. Μη με παρεξηγείς. Είμαι ρομαντικός. Ίσως περισσότερο από σένα. Τι είναι πιο ρομαντικό από το να σε ξεχωρίσω ανάμεσα σε χιλιάδες επιλογές; Ακόμα κι αν έπρεπε να ΄χασεις το λεωφορείο στο τσακ για να βρεθούμε να περπατάμε στην ίδια διάβαση. Ακόμα κι αν έπρεπε να κάνω λάθος σε εκείνη την εύκολη διαίρεση για να βρεθούμε στην ίδια σχολή. Ακόμα κι αν έπρεπε να καταπιέσω τον εαυτό μου για να μη σου πω νωρίτερα από ό,τι πρέπει πως σ' αγαπώ.

Η τυχαιότητα είναι η αποθέωση της επιλογής. Χωρίς προεπισκόπηση, χωρίς εγγύηση, χωρίς μερίδιο γνωστό εκ των προτέρων, διαλέγω έναν από τους χιλιάδες δρόμους που υπάρχουν κάθε δευτερόλεπτο μπροστά μου και τον περπατάω μέχρι να βρεθώ το επόμενο δευτερόλεπτο στην επόμενη διακλάδωση. Σε κάθε διαφορετικό, δικό μας, μικροσύμπαν πιθανοτήτων το αποτέλεσμα θα είναι διαφορετικό. Ίσως γιατί την επόμενη φορά θα επέλεγες να πάρεις ταξί. Ίσως γιατί δε θα βαριόμουν να διπλοτσεκάρω τη διαίρεση. Ίσως γιατί δε θα ερχόταν ποτέ η κατάλληλη στιγμή να σου το πω. Να με συμπαθάς για το "μικροσύμπαν". Αν το επιλέξεις.

Σου είπα, μπορεί να είμαι αισιόδοξος, ορθολογιστής ή εγωιστής. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα όμως, ίσως απλά δε μπορώ να αποδεχτώ ότι κάποιος (ποιός αλήθεια;) έχει προαποφασίσει ότι δικαιούται να γνέθει τόσο άσχημα πεπρωμένα για τόσους πολλούς.

1 σχόλιο: