28.6.11

η επίκληση του πεπρωμένου...

... είναι για μένα μια απόλυτη υπεκφυγή. Γι 'αυτό και δεν πιστεύω σε αυτό. Δεν υπάρχει ειμαρμένη. Δεν μπορώ να αρκεστώ σε αυτό το μερίδιο που μου αναλογεί, άκριτα και αβασάνιστα. Ίσως είναι γιατί είμαι πιο αισιόδοξος τύπος. Ίσως γιατί είμαι περισσότερο ορθολογιστής από το μέσο όρο. Πιθανότερα όμως, γιατί είμαι εγωιστής.

Δεν είμαι διατεθειμένος να αποδεχτώ πως δεν έχω την πλήρη ευθύνη των πράξεών μου και των συνεπειών τους. Νιώθω σαν να ακυρώνω τον εαυτό μου. Σαν να παραδέχομαι πως, όποια απόφαση κι αν πάρω στη ζωή μου, δε θα έχει καμία πραγματική επιρροή στο πώς αυτή θα εξελιχθεί. Σαν να ζω ερήμην μου.

13.6.11

ένα περίεργο πράγμα ...

... η κάθαρση που νιώθω όταν γυρνάω σπίτι μετά από ενα ποτό με έναν άνθρωπο δικό μου. Ακόμα κι αν το θέμα της συζήτησης δεν είναι ευχάριστο. Ακόμα κι αν δεν έχει γίνει καν κάποια συζήτηση άξια λόγου.

Τι είναι αυτό; Είναι που νιώθω ότι ο άλλος με ακούει πραγματικά; Ότι έχει έρθει συγκεκριμένα για να με δει, συγκεκριμένα για να ακούσει τα νέα μου, συγκεκριμένα για να υποστεί το χμμμ .... ιδιότυπο χιούμορ μου; Μήπως αυτό είναι εγωιστικό λίγο εκ μέρους μου; Το έχεις νιώσει κι εσύ;

12.6.11

μήπως ήρθε η ώρα...;

... να βγω λίγο από το μικρόκοσμό μου;

Μήπως πρέπει να δω όσα γίνονται ως ευκαιρία;

Τώρα ακούω δεκαπέντε ειδήσεις από τις οποίες οι δεκατρείς κόμμα επτά είναι άσχημες (μη με ρωτάτε πώς γίνεται - η μέτρηση βασίζεται σε πραγματικά αυθαίρετα στοιχεία)
Μία κόμμα εικοσιεπτά ειδήσεις είναι αδιάφορες.

Περισσεύουν μηδέν κόμμα μηδέν τρεις ειδήσεις στις δεκαπέντε που είναι αισιόδοξες. Δηλαδή περίπου 0,2% (το γράφω έτσι για τους οπτικούς τύπους)

Λοιπόν, δε θυμάμαι καμία από αυτές. Περίεργο δεν είναι; Δε θα έπρεπε να κρέμομαι από αυτά τα λίγα καλά νέα για να φτιάξω τη βιασμένη μου ψυχολογία; (όχι τη δική μου στην πραγματικότητα - εγώ είμαι αισιόδοξος άνθρωπος)

Λέω, μήπως, να φτιάξω δικά μου νέα, καλά, τόσο καλά που να μπορώ να τα πω και σε άλλους και να χαρούμε όλοι μαζί;