ένα περίεργο πράγμα ...

... η κάθαρση που νιώθω όταν γυρνάω σπίτι μετά από ενα ποτό με έναν άνθρωπο δικό μου. Ακόμα κι αν το θέμα της συζήτησης δεν είναι ευχάριστο. Ακόμα κι αν δεν έχει γίνει καν κάποια συζήτηση άξια λόγου.

Τι είναι αυτό; Είναι που νιώθω ότι ο άλλος με ακούει πραγματικά; Ότι έχει έρθει συγκεκριμένα για να με δει, συγκεκριμένα για να ακούσει τα νέα μου, συγκεκριμένα για να υποστεί το χμμμ .... ιδιότυπο χιούμορ μου; Μήπως αυτό είναι εγωιστικό λίγο εκ μέρους μου; Το έχεις νιώσει κι εσύ;




Είναι που είναι ξεκούραστο; Που μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, χωρίς κανένα πρόσχημα, χωρίς κανένα καλούπι, χωρίς κανέναν ενδοιασμό; Που μπορώ να πω ό,τι θέλω, όπως το θέλω; Αυτό κάπως αφελές μου ακούγεται. Δε μπορεί, το έχεις σκεφτεί κι εσύ.

Μήπως είναι που νιώθω εγώ σημαντικός για εκείνον, που θα μου ζητήσει κάποια συμβουλή κι εγώ θα στίψω το μυαλό μου για να του τη δώσω ελπίζοντας, δεν ξέρω, να του αλλάξω τη ζωή ίσως; Υπερφίαλο. Το ξέρω όμως ότι κι εσένα σου έχει περάσει απ' το μυαλό κάτι τέτοιο, κάποτε.

Κι αν είναι γιατί απλά αποδεικνύω στον εαυτό μου ότι έχω τη δύναμη να έχω ανθρώπους γύρω μου που με παίρνουν στα σοβαρά (όσο γίνεται); Δεν το θεωρώ δεδομένο. Έχει μεγάλη αξία. Και θέλει μεγάλο κόπο. Μήπως τελικά είναι το επιστέγασμα των κόπων μου; Μίζερο και μηδενιστικό. Αν διαφωνήσεις ενδέχεται να ψεύδεσαι.

Σίγουρα είναι λίγο από όλα αυτά. Αλλά πώς μπορεί ένα συνονθύλευμα από εγωισμό, αφέλεια, εχμμμ υπερφιαλότητα (αχ τρίτη δέσμη πού είσαι;), μιζέρια και μηδενισμό να μου αφήνει τόσο γλυκιά γεύση; Κάπου χάνω ένα συστατικό, και μάλλον το σημαντικότερο. Μπορείς να μου τι είναι αυτό;

Τι είναι αυτό που κάνει άγιες αυτές τις στιγμές, που θα σηκωθώ από τον καναπέ μου όταν είμαι πτώμα μόνο και μόνο για να δω αυτούς τους ανθρώπους;

Τι λες; Το ποτό; (χαχ, κι εγώ το σκέφτηκα, το ίδιο χιούμορ έχουμε)

Κάτι ξέρεις εσύ, κάτι σκέφτεσαι και ίσως κάτι μου κρύβεις. Αλλά δεν πειράζει, θα τη βρω την άκρη, μη μου πεις, θα βρω τον τρόπο να μπω στο μυαλό σου.

Μπορεί στο μεταξύ να με βοηθήσεις να βρω κι εγώ τι έχω στο μυαλό μου. Μπορεί να χρειαστεί να σε ακούω να φλυαρείς ακατάπαυστα περί ανέμων και υδάτων μέχρι να προδοθούν οι σκέψεις σου. Μπορεί πρώτα, ευκαιρίας δοθείσης, να σου πω κι εγώ κάποια άλλα, άσχετα, που όμως δε μπορώ να τα πω σε πολλούς, σε πολύ λίγους, μάλλον, με μια γρήγορη διάτρεξη, ίσως μόνο σε σένα. Μη μου αποκαλύπτεις όμως τι σκέφτεσαι. Θα το βρω.

Μπορεί στο ενδιάμεσο να μου δώσεις και καμιά συμβουλή για το γνωστό θέμα. Ξέρεις εσύ. Μη μου πεις, θα το ανακαλύψω μόνος μου. Τι μου κρύβεις; Πώς έχεις καταλάβει ποιά είναι η μαγική σκόνη σ' αυτές τις συναντήσεις; Και γιατί δεν το καταλαβαίνω εγώ;

Ξέρεις, σκέφτομαι μήπως, απλά λέω, αν δεν έχεις κανονίσει τίποτα άλλο δηλαδή, μήπως ... θέλεις να πάμε για ένα ποτό..;